In dezelfde traditie maakt Van der Blom (1952) ook dit keer weer duidelijk dat de westerse democratieën in het algemeen en de Nederlandse in het bijzonder, eigenlijk al geen ‘democratieën’ meer genoemd kunnen worden. Wat dat betreft vormen de boeken van Van der Blom een opmerkelijk en betrouwbaar ooggetuigenverslag wat t.z.t. als naslagwerk in de geschiedenislokalen furore kan maken, want als geen ander is hij met zijn MIVD- en AIVD-achtergrond in staat te rechercheren. En dat doet hij: grondig.

Verkiezingen zijn volgens de auteur tot een farce verworden omdat na elke stembussluiting de politieke voornemens van partijen steeds gemakkelijker worden ingeruild voor een eenvormige pulp uit de koker van supranationale organisaties zoals VN, EU of zelfs het particuliere WEF. Belangen van andere (internationale) gremia hebben daardoor een grotere invloed op het uiteindelijke, nationale beleid dan de lokale bevolking. Vragen van Volksvertegenwoordigers worden momenteel vaak al afgedaan met argumentatie dat ‘internationale regels’ een aanpassing van het beleid doorkruisen. Niet zelden ook, wordt botweg geweigerd om gespreksverslagen met b.v. het World Economic Forum (WEF) ter beschikking te stellen, juist omdat dit een particuliere organisatie is. Alsof die particuliere status van het WEF voldoende zou zijn om de grondwettelijke verantwoordingsplicht van de Nederlandse regering bij het grofvuil te zetten.

Steeds vaker worden de burgerlijke grondrechten (UVRM) met speels gemak geschonden, bijvoorbeeld het universele (mensen-) recht ‘om in onzin te geloven’, wellicht met uitzondering van religie. Het innemen van een positie waarin het eigen denken centraal staat, is inmiddels volslagen controversieel verklaard in een mate die steeds gevaarlijker vormen aan lijkt te nemen. Maar zeker niet alles wat burgers zelfstandig (be-) denken is onzin. Integendeel: veelal blijkt de onderbuik een veel betere raadgever dan de adviseurs die de ministeries op grote schaal en voor veel (belasting-) geld inhuren. Het overheidsnarratief wordt de bevolking echter dagelijks, grondig en bij herhaling, ingepeperd door een omvangrijk propaganda instituut onder de verhullende titel ‘Nederlandse Publieke Omroep’. Wie het toch nog waagt anders te denken wordt gecorrigeerd door een omvangrijk netwerk van collaborerende ‘influencers’, zodat er bij het spreekwoordelijke koffiezetapparaat weinig anders overblijft dan slaafs volgen, op straffe van excommunicatie. 

Van der Blom toont aan dat de overheid daarin telkens een stapje verder gaat en op weg lijkt te zijn naar de vorming van een soort ‘Ministerie van Waarheid’. In dat kader worden o.a. de maatregelen besproken die D66-minister Ollongren en de EU hebben genomen om zgn. desinformatie tegen te gaan. Dat die maatregelen en de gedachtegang hierachter volstrekt totalitair en ethisch verwerpelijk zijn, willen deze neo-dictatoren niet inzien.

Hoofdstuk vier, ‘Hippocrates als wegwijzer naar de hel’ is vermoedelijk het meest indrukwekkende hoofdstuk van het boek en behandelt de wijze waarop de Nederlandse overheid (en andere) rond de coronacrisis opereerde. Van der Blom behandelt dit zorgvuldig en vergelijkt dit met het optreden van de Duitse medische stand en de Duitse (nazi-) overheid tussen 1935 en 1945, waarnaar hij veel onderzoek heeft gedaan voor dit boek.

Met de oprichting van de ‘Denktank Desinformatie’ moesten in Nederland Anno nu, vaccins gepromoot worden en critici en onwelgevallige meningen de mond worden gesnoerd. De ondersteuning van artsen om de experimentele COVID-19 vaccins toe te dienen deed sterk denken aan het nazi-euthanasie programma (Aktion T4) waarin artsen werden nageschoold en ondersteund om hun gruwelijke en misdadige taak uit te voeren. Aangetoond is dat destijds veel ‘gewone’ Duitse artsen, verloskundigen en apothekers willige uitvoerders waren van de nazi plannen. Dat in Nederland - Anno 2020 - artsen en vaccinatievrijwilligers zonder de geringste vorm van protest steun verleenden aan de Rijksoverheid bij het toedienen van het experimentele COVID-19 vaccin (wat al duizenden doden aan oversterfte opleverde) geeft zwaar te denken over de huidige moraal van de regering en medische stand. De sinds 1947 geldende ‘Code van Neurenberg’ lijkt zijn langste tijd dan ook te hebben gehad volgens Van der Blom. 

Meer recent vindt er een - volgens hem - opzettelijke polarisatie plaats waarin de oorspronkelijke, blanke Nederlanders massaal een schuldcomplex wordt opgedrongen, alsof zij het waren die de (overigens zeer bescheiden) winsten van slavernij hebben opgestreken i.p.v. de Oranjes en de toenmalige rederijen. Volgens de auteur wordt de oorspronkelijke Nederlandse samenleving actief tot een tribale samenleving omgevolkt, zichtbaar door de alomtegenwoordigheid van steeds meer gratis-geld en voorrechten eisende culturen en hun mee geïmporteerde trauma’s uit oorlogsgebieden. De onlangs ruimschoots waar te nemen steunbetuigingen aan Arabische stammen die zich te buiten gingen aan  moord en doodslag, staat daarbij vers in het objectieve geheugen geëtst. 

Er is weinig tegen de stellingen van Van der Blom in dit boek in te brengen. Pagina na pagina slaat Van der Blom de lezer met feiten om de oren en niet voor niets telt het boek bijna 700 voetnoten; geen enkele stelling wordt zonder bewijs geponeerd. Samengevoegd tot een goed en plezierig leesbaar geheel, ontleedt hij de Nederlandse politiek compleet en wijst op een steeds verdergaande ontmanteling van de democratie, waardoor een niet gekozen elite ongehinderd op dictatoriale wijze kan heersen.

Een zeer interessant boek voor kritische denkers en alleen daarom al aanbevelenswaardig.

Interesse in het boek? Neem dan contact op met de auteur via dirkvanderblom7@gmail.com