Geef de 32 kamers in Castricum die niet 'goed genoeg' waren aan Laura, Sven, of Lies
Als jurist, toegewijd aan het verdedigen van de belangen van dringende woningzoekenden, sta ik oog in oog met een verontrustende realiteit. Ooit was Nederland een land dat bewonderd werd om haar welvaart, vrijheid en rechtvaardigheid. Nu lijkt het te veranderen in een plaats waar degenen die hulp behoeven aan hun lot worden overgelaten, terwijl anderen zonder enige rechtmatige aanspraak op onze welvaart voorrang krijgen. Onze welvaart en sociale vangnet wordt voor onze ogen weggeschonken aan asielzoekers. Terwijl de Nederlander met lede ogen toekijkt.
Neem het schrijnende verhaal van Laura*, een jonge moeder die door een reeks traumatische gebeurtenissen op straat belandde, zonder enige hoop op een dak boven haar hoofd voor haar en haar dochter. Ondanks haar acute noodsituatie wordt haar aanvraag voor een urgentie door de Gemeente Castricum afgewezen, terwijl de gemeente enkele weken later zonder enige aarzeling slaapplekken inricht voor anderen die geen bijdrage hebben geleverd - en wellicht nooit zullen leveren - aan onze samenleving.
